Ik werd de afgelopen tijd zo uitgedaagd in vertrouwen. Het vertrouwen in mijzelf, het vertrouwen dat dingen mogen lopen zoals ze lopen, het vertrouwen dat het goedkomt, het vertrouwen in iets groters dat echt weet wat zij doet, vertrouwen in alles.
Hoe minder vertrouwen ik voelde hoe meer ik wilde controleren. Hoe meer grip ik wilde op alles en iedereen. Hoe meer ik ging pushen en alles naar mijn hand wilde zetten. Hoe meer ik ging denken, oplossingen zocht in mijn mind en het stemmetje in mijn hart ging negeren.
Ik was opzoek naar antwoorden op de verkeerde plek.
Ons hoofd, onze mind, ons brein verteld ons constant verhalen om ons te houden op de plek waar we nu zijn. Een plek die misschien niet altijd gemakkelijk is of fijn is. Het is wel die plek waar jij alles kent en waar het vertrouwd is. Daar is het vertrouwen weer. Ons brein vindt bekend en vertrouwd fijn want dat kost de minste energie, denk de mind.
Hoe vermoeider wij zijn, hoe banger wij zijn, hoe gestrester wij zijn, hoe meer we oplossingen zoeken in ons hoofd.
We blijven maar piekeren en malen over hoe we dingen anders kunnen doen,
Over wat we anders moeten doen,
Over waarom het toen ooit zo gelopen is,
Over waarom het ons toch niet lukt het anders te doen,
Over wat dan wel die eerste stap moet zijn.
Als een wanhopige poging om meer grip te krijgen op ons gevoel en de angst en paniek die wij voelen.
“Ik red het niet.”
“Ik ben een slechte moeder.”
“Ik ben niet goed genoeg.”
“Ik ben het niet waard.”
“Ik kan het niet veranderen.”
Een constante brei aan negatieve stemmetjes uit ons brein om ons maar te remmen dingen wel anders te doen.
En zo ging het ook bij mij de afgelopen 2 maanden. Ik zat volledig in angst en geloofde mijn eigen verhalen in mijn hoofd. Ik ga ze zoveel plek aan tafel als gesprekspartner dat, voordat ik het wist, ik alleen nog maar met mijn mind door het leven ging.
De paniek en wanhoop werden alleen maar groter want in je hoofd zitten niet de antwoorden.
Hoe hard je daar ook zoekt, je zult de antwoorden niet vinden. En ja soms denken we een rationele oplossing te hebben, maar heel eerlijk, die houden nog geen drie dagen stand.
Ik had weer heel trouw te zijn aan waar ik zo in geloof. Mijn geloof! En misschien haak je nu helemaal af en denk je: “oké Irene waar ga je nu heen?” Maar ik bedoel het geloof in mijzelf.
Ik, mijn hart, mijn gevoel, mijn intuïtie, mijn vertrouwen, mijn weten, ik die altijd weet dat het goed gaat komen zolang ik maar voel en niet denk.
Ik ben altijd zo trouw aan mijzelf en mijn geloof en daar had ik toch in die maanden mezelf compleet in de steek gelaten en mij door angst laten leiden. Ik was er weer helemaal ingetrapt en ja dat overkomt mij ook echt nog.
Het fijn was dat ik mij er sneller bewust van werd dan vroeger. Ik herken steeds sneller de valkuilen en kan ze daarmee sneller tekkelen. Ik pakte mijn oefeningen erbij vanuit mijn eigen Mom Academy en leerde weer mijn intuïtie volgen, ik leerde weer even goed te ademen, ik leerde weer mijn hart te voelen, ik leerde weer alles los te laten wat men wel niet vond, ik leerde weer trouw te zijn aan wat ik wel en niet leuk vind en weer goed te zorgen voor mijzelf.
Daar zat ik, met mijn hart als gesprekspartner aan tafel en zij wist alles al.
Zij wist wat mij blij maakte.
Zij wist welke zakelijke stap ik te maken had.
Zij wist wat ik diep van binnen wilde.
Zij wist dat ik op mezelf kon vertrouwen.
Zij wist dat ik mij over durfde te geven aan iets groters.
Mijn hart wist alles al, ik stond alleen toe dat mijn hoofd harder schreeuwde.
Ik ben zo blij met de kennis die ik de afgelopen 7 jaar heb opgedaan en dat ik gebruik kon maken van mijn eigen Mom Academy om weer voor liefde te kiezen en angst los te laten. Dat ik weer de moeder mocht zijn die blij was, die flexibel was, die geduldig was i.p.v. die nukkige, zoekende, kribbige vrouw.
Door dit pad te kiezen ben ik mij zoveel sneller bewust dat mijn hoofd schreeuwt en mijn hart fluistert en ik naar mijn hart mag luisteren door vaker even stil te staan. Ik heb alle tools om dit steeds weer te doen en op terug te vallen. Daar ben ik zo dankbaar voor!
Want wat een verschil met de ”oude” versie die maar geïrriteerd en boos door bleef gaan met zoeken.
Het vraagt vrouwelijk leiderschap om weer te gaan voelen. Om te kiezen voor je hart, je intuïtie, je vertrouwen en liefde. Want je behaalt nog steeds dezelfde resultaten, kunt nog steeds die sterke vrouw zijn en nog steeds regie pakken, maar uit een o zo andere plek!
Vanuit je hart!
En vanuit daar gaat alles zoveel moeiteloze, lichter en natuurlijker. Jouw hart weet al wat zij wil, jouw hart weet al welke eerste stap je mag zetten, jouw hart weet al wat jou echt blij gaat maken.
En het hoeft niet 180 graden anders, begin gewoon klein met de eerste stap en go from there.
Wil jij ook meer vrouwelijk leiderschap ervaren of zelf aan de slag met de oefeningen uit de Mom Academy? Klik dan even op een van de twee linkjes en vraag je hart eens: why not me now? Voel je die sparkle? Dan zou ik zeggen: go for it!
Jouw hart weet al lang, wat je hoofd nog niet wil horen.
Liefs Irene
