Ik ga even heel eerlijk met je zijn… ik ervaarde afgelopen week zo’n drang naar vrijheid.
Naar ruimte, naar altijd kunnen doen waar ik zin in had, naar altijd alleen maar voor mijzelf hoeven zorgen en naar altijd kunnen gaan en staan waar ik wil.
En daar was ook meteen het schuldgevoel: ik mocht er toch niet van genieten dat de kinderen 2 weken met hun vader op pad waren? Ik hoorde ze te missen, fysiek ongemak te ervaren ervan of op z’n minst na 4 dagen denken: “zo nu is het wel weer genoeg!”
Ik merkte dat ik zeker de dagen aan het aftellen was, maar niet totdat ze er weer waren maar hoe lang ik nog tijd voor mijzelf had. Hoelang het nog duurde voordat ik weer op tijd het eten klaar moest hebben, spelletjes moest doen met de kinderen en mijn aandacht aan anderen moest schenken.
Vaak schrikken we enorm van dit soort gedachtes en voelen we ons er heel slecht over. Vaak durven we deze gedachtes niet eens met elkaar te delen en lopen wij er zelf stiekem mee rond. Maar inmiddels weet ik dat deze gedachtes heel normaal zijn! Alle moeders hebben in verschillende mate gedachtes als: “had ik wel kinderen moeten nemen?” “Is dit nou waar ik zo van droomde?” “Wanneer kunnen ze weer naar school toe?” “Hoe zou het zijn als ik nu mijn tas pak en gewoon vertrek naar de andere kant van de wereld?”
Het is niet de gedachte die het “probleem” zijn, het is de behoefte die er onder zit. Als je de gedachtes durft te voelen dan kun je voelen wat eronder zit. Welke behoefte schuilt eronder en waar mag jij meer gehoor aan geven? Wat is er niet naar je zin en waar ga jij over je grenzen heen? Wat is de wake up call die deze gedachtes je willen zeggen?
Dus ging ik even zitten met mijzelf, sloot mijn ogen en durfde de emoties toe te laten. Het alleen zorgende moederschap is zwaar. Ik heb mijn kinderen 49 weken per jaar minimaal 5 max 6 nachten per week en 2 weken per jaar is er even niets. Al die andere weken voel ik de verantwoordelijkheid die ik heb, heb ik boodschappen te halen en eten te koken, heb ik te zorgen voor schone bedjes en schone kleren, heb ik klaar te staan met zakdoekjes als er iets aan de hand is, heb ik te luisteren en klaar te staan.
Het is pittig alleen en dat is wat er gevoel wilde worden. Het is soms gewoon zwaar en dat mag er zijn, daar mag ik om huilen, daar mag ik boos om zijn en dat heeft niets te maken met mijn lieve kinderen. Emoties moeten eruit en alleen als ze gevoeld zijn dan laten ze je los.
Na het huilen kon ik voelen dat er een aantal dingen zijn die weer even anders mogen. Want dat is het leuke, dit soort gedachten zijn vaak ook een signaal naar jezelf. Dingen die jij weer even scherp mag hebben of anders mag doen.
Zo was ik zelf de teugels weer te veel los gaan laten en te veel in de “ach mama doet het wel even modus gestapt”. Ze waren zo moe voor de vakantie en einde schooljaar is pittig dus ik nam weer te veel over en ging over mijn eigen grenzen. Dus daar in dat moment nam ik mij voor om mijzelf weer te houden aan ons motto: we doen het samen! Samen de tafel dekken en afruimen, samen met de oudste koken, samen de was in de kasten leggen, samen de dieren verzorgen, samen.
Want ik hoef het niet alleen te doen, ik trap soms in de valkuil van het alleen doen en dat is daar mijn lieve lijf dat mij weer even laat voelen dat het anders mag.
Liefs Irene
